ჩემი ინტერესის სფერო

ჩემი დაინტერესება რაღაცით ძალიან ძნელია ისე, რომ მალევე არ დავკარგო ეს ინტერესი. როგორც ყველა ჭეშმარიტი ქართული ოჯახის შვილს, ბავშვობიდან მეც მატარებდნენ ფორტეპიანოზე,  ქართულ ცეკვაზე, სამეჯლისო ცეკვაზე, კიდევ სხვანაირ ცეკვაზე, სიმღერაზე, ფანდურზე, ხატვაზე, ჭადრაკზე, ათას სხვადასხვა წრეზე, ღრმა ბავშვობაში ცურვაზეც დავდიოდი, მაგრამ ბუნდოვნად მახსოვს. არაფერში არ ვივარგე. არა იმიტომ, რომ პოტენციალი არ მქონდა, უბრალოდ, ვერაფერს ვერ დავუჭირე "მუღამი". თავიდან ყველაფერი მომწონდა, ენთუზიაზმით ვიწყებდი და მერე უცებ მბეზრდებოდა (მოკლედ, ყოველთვის ისეთი ვიყავი, როგორიც ახლა ვარ).

მთელი 19 წელი ისე გავლიე, რომ ჰობი, როგორც ასეთი არ მქონია. შარშანწინ საჩხერის სამხედრო ბაზაზე საერთაშორისო კონკურსი ალიანტე 2010 ჩატარდა, რომელსაც როგორც ვეტერანი ალიანტელი, მოხალისის სტატუსით ვესწრებოდი.მონაწილეებისათვის ერთ-ერთი დავალება სპეციალურ კედელზე გაიმართა, რომელსაც რამოდენიმე მხარე აქვს: დაახლოებით 45 გრადუსით დახრილი ე.წ. ავსტრალიური კედელი, რომელზეც წამებში უნდა აერბინათ, 15 მეტრის სიმაღლის კარკასი, საიდანაც თოკით ეშვებოდნენ და ხელოვნური კლდე. როდესაც შეჯიბრი მორჩა, ჯარისკაცებმა მოხალისეებს და კოორდინატორებსაც შემოგვთავაზეს, გვეცადა. ავსტრალიური კედელი მოსაწყენი მეჩვენა და ჯერ 15 მეტრიდან დავეშვი, შემდეგ კი ხელოვნურ კლდეზე ავცოცდი. აქ შედგა ჩემი დებიუტი ამ დიდ სპორტში :))

საჩხერის სამთო მომზადების სკოლა

შემდეგ წელს ალიანტე ისევ საჩხერეში ტარდებოდა. უკვე მე-4 წელი იყო, რაც ამ კონკურსში ვიყავი ჩართული და კიდევ ერთხელ მონაწილეობა მეზარებოდა, მაგრამ ბესომ ტვინი გამიბურღა, თან ასაკის გამო მეტჯერ აღარ მომიწევდა და გადავწყვიტე, ერთხელაც და ბოლოჯერ ვყოფილიყავი ალიანტეს მონაწილე. რამოდენიმე ტურის გადალახვა და ფინალში გასვლა არ გაგვჭირვებია, როგორც უკვე გამოცდილებს. საჩხერეში წასვლის დღე ახლოვდებოდა და ბესომ მამცნო, რომ ვერის ბაღში არის კლდეზე ცოცვის დარბაზი, სადაც შეგვეძლო, ცოტა გვევარჯიშა და შეჯიბრზე ფორმაში ვყოფილიყავით. ერთი შეხდვით, ამ კედელზე აცოცება განსაკუთრებულ ფორმაში ყოფნას არ მოითხოვს, მაგრამ წინა წლიდან მახსოვდა, რომ საკმაოდ ბევრმა ვერ მოახერხა აძრომა და თანაც ყველაფერი დროზე იყო დამოკიდებული, ასე რომ, რაც უფრო სწრაფად შევძლებდით ამის გაკეთებას, მით უკეთესი იქნებოდა ჩვენთვის.

მივედით ვერის ბაღში, ჭადრაკის შენობის უკანა მხარეს განთავსებულ ალპურ კლუბში. პირველ დღეს ერთ კედელზე ავძვერი და ჭკუაზე არ ვიყავი. თავი მიშა ხერგიანი თუ არა, პადოშა მაინც მეგონა. ახლა რომ ვიხსენებ, მეცინება. მეორე მისვლაზე ვნახე, როგორ დაცოცავდნენ საქართველოს ნაკრების წევრი გოგოები და თავი სრულ არარაობად ვიგრძენი. გასახდელში შესვლაზე, გამოცვლაზე და ვარჯიშზე უარს ვაცხადებდი და ისევ და ისევ ბესოს რომ არ ეიძულებინა, არც არასდროს არ მივიდოდი იქ.

ყველაზე მარტივი კედელი

ნელ-ნელა ვისწავლე რაღაც-რაღაცები. საჩხერეში ძალიან გამოვიდე თავი და გოგოებს შორის საუკეთესო შედეგი მქონდა, მე და ბესო ერთად კი 25 გუნდს შორის მეორეზე ვიყავით. ერთხელ ალპურ კლუბში ვნახე, თუ როგორ ცდილობდა ნაკრების წევრი ტანდაბალი გოგო, მისგან საკმაოდ მაღლა დამაგრებულ "ზაცეპკას" მისწვდომოდა, ძალიან ლამაზი მოძრაობა გააკეთა, ახტა და მისწვდა. ეს საჭირო დროს და საჭირო ადგილას გამახსენდა, ანუ შეჯიბრზე. ზუსტად იგივე მოძრაობა გავაკეთე და გამომივიდა, თან ძალიან მაგრად. ჯარისკაცებმა ტაში დამიკრეს. ბესო სიხარულით გაგიჟდა. ეს მომენტი არასოდეს დამავიწყდება.

საჩხერიდან დაბრუნებულს წესით აღარ მჭირდებოდა ცოცვა, მაგრამ ვიგრძენი, რომ ცხოვრებაში პირველად რაღაცის რეგულარულად კეთების სურვილი გამიჩნდა (თუ არ ჩავთვლით რსრ-ს თამაშს). მივხვდი, რომ ალპურ კლუბში სიარული ძალიან მსიამოვნებდა. ყველაზე სასიამოვნო დაღლილობის შეგრძნება, რაც კი ოდესმე განმიცდია, კლუბში ვარჯიშიდან გამოსვლას უკავშირდება. ლუდს თუ დავაყოლებ-ხოლმე, ხომ საერთოდ ფანტასტიკის სფეროა.

მიუხედავად ამისა, მაინც მივატოვე ცოცვა. ივლისი იყო უკვე და საშინლად ცხელოდა. ასეთ დროს ვერაფერს ვერ ვაკეთებ ისე, როგორც საჭიროა. თან ვარჯიშის შემდეგ ორმაგად მცხელოდა ხოლმე. მერე დასასვენებლადაც წავედი და იდეაში, სექტემბრამდე გადავდე ჩემი სპორტული "კარიერის" გაგრძელება. ჩამოვედი თუ არა, მუშაობა დავიწყე. გამორიცხული იყო ცოცვაზე სიარული. საღამოს 5დან 11-მდე უნდა ვყოფილიყავი სამსახურში, 5-მდე კლუბში პატარა ბავშვები ვარჯიშობენ და მე არ შემიშვებდნენ. გული მწყდებოდა, მაგრამ სამსახურიც არ მეთმობოდა, სანამ უფროსობა მოუკრეფავში არ გადავიდა, საქმის საქმეზე დამატებას არ მოეშვა და რამოდენიმეჯერ 12-მდეც მომიწია ოფისში ყურყუტი. პარალელურად გადავწყვიტე, დაზღვევა, რომელშიც ამდენ ფულს ვიხდით, რამეში მაინც გამომეყენებინა და პროფილაქტიკური გამოკვლევები ჩავიტარე, რის შედეგადაც აღმოჩნდა, რომ პროლაქტინის (ერთი ვერაგი ჰორმონია) დონე მქონდა მომატებული და ექიმმა სხვა რაღაცებთან ერთად მირჩია, სპორტით დავკავებულიყავი. ეს ბოლო წვეთი იყო და ბედნიერი, სინდისდამშვიდებული წამოვედი სამსახურიდან. ხელფასზეც კი აღარ მწყდებოდა გული. ეს ახალი წლების პერიოდში მოხდა. ხალხი ჯერ კიდევ საახალწლო პახმელიებიდან არ იყო გამოსული, ალპურ კლუბს რომ მივადექი :დ და აქ დაიწყო აღმავლობის ხანა ჩემს სპორტულ "კარიერაში", რა თქმა უნდა, მოყვარულის დონეზე :))

ამჯერად პირველ მისვლაზე ისეთი საშინელი არ ვყოფილვარ, როგორც შარშან. მიუხედავად 6-თვიანი ჩავარდნისა, უცებ აღვიდგინე ყველაფერი, რასაც მაშინ ვაკეთებდი და კლდეზე ცოცვა გადაიქცა ჩემი ყოველდღიური ცხოვრების ნაწილად. კვირაში 2-ჯერ დავიწყე სიარული. რომ დავდიოდი, იმ დღეებში უბედნიერესი ვიყავი და რომ არ დავდიოდი, იმ დღეებში ის მიხაროდა, ხვალ (ან ზეგ) მივდივარ-მეთქი.

ეს არის დიადი კარნიზი

ყველაზე მეტად რაც მომწონს ჩემს ამ საქმიანობაში, არის ის, რომ აბსოლუტურად ყოველ მისვლაზე პროგრესი მაქვს და ვაკეთებ ისეთ რაღაცას, რაც წინა ვარჯიშზე არ გამომდიოდა. ჯერ ჩვეულებრივ კედელზე ავდიოდი, მერე რელიეფზე, შემდეგ მინუსიანზე, ანუ დახრილზე და სხვ. კლუბში გვაქვს ერთი კედელი, სახელად "კარნიზი" :)). თავიდან ვერ წარმომედგინა, რომ ოდესმე შევძლებდი კარნიზზე ცოცვას. ადვილად რომ აგიხსნათ, წარმოიდგინეთ, ჭერზე რომ დაამაგროთ "ზაცეპკები" და ზედ იცოცოთ. ანუ არანაირი საყრდენი არ გაქვთ, მთლიანად ჩამოკიდებული ხართ ზედ. საკმაოდ რთულია, მაგრამ დაახლოებით 1-თვიანი წვალების შემდეგ შევძელი  და ძალიან გახარებული ვიყავი.

შემდეგი ამოცანა იყო ის, რასაც კლუბში კარნიზზე გამოსვლას უწოდებენ, ანუ ერთი ბოლოდან მეორეში გასვლას და თითქმის პერპენდიკულარულ, ზედა კედელზე აძვრომას. ამაზე მეტი დრო დამჭირდა, რადგან იმაზე მეტ ძალას მოითხოვდა, ვიდრე მე მქონდა, თანაც სპეციალური ფეხსაცმლის არქონა ძალიან მიშლის ხელს. ინსტრუქტორი გუგა ყოველ მისვლაზე მეკითხებოდა, "გამოხვედი კარნიზზე"-ო? ამ ფრაზის გაგონება უკვე ძალიან მრცხვენოდა, რადგან ვერა და ვერ გამოვდიოდი, მაგრამ აშკარა იყო, რომ ვპროგრესირებდი. ერთხელაც ავდექი, გამოვედი კარნიზზე და წითელ სამკუთხედზეც ჩამოვეკიდე სიმბოლურად :D :D :D  (გუგა მაინცდამაინც იმ დღეს არ იყო დარბაზში).

გამოვედი კარნიზზე!!

ჯერჯერობით აქაა შეწყვეტილი ჩემი წინსვლა, რადგან ზაფხულია, სიცხეში ყველაფერთან ერთად ვარჯიშიც მიჭირს, გამოცდები მაქვს, უნივერსიტეტს ვამთავრებ. ვაპირებ, სექტემბრიდან ისევ განვაახლო, ოღონდ არა ისე, შარშან როგორც მოხდა, ამჯერად ნამდვილად. სექტემბერში პირველ რამოდენიმე მისვლაზე აღვიდგენ ყველაფერს და შემდეგი მიზანი იქნება, ამ სამკუთხედზე თავდაყირა ჩამოკიდება :)) ბესომ უკვე მოახერხა და მე ხომ არ ჩამოვრჩები? :D :D  ბესო რამოდენიმეჯერ ვახსენე უკვე. ვინც არ იცის, ჩემი საუკეთესო "ბრატია" და შეიძლება თვითონ არ იცის ამის შესახებ, მაგრამ ჩემი მოტივატორია ბევრ საქმეში, მათ შორის, ცოცვაშიც (მიუხედავად იმისა, რომ როცა ამა თუ იმ ვარჯიშის შესრულებისკენ მითითებს, ვჯიუტობ). ცოცვამდე აუცილებელია გახურება და ხშირად ამ ნაწილს "ვახალტურებ", შედეგად, ხან რა მეჭიმება, ხან -რა.  ამას გარდა, აუცილებელია პრესები და სასურველია "ტურნიკი".

ასე გამოიყურება "სკალნი"

მოკლედ, ვარჯიშის დროს ძალიან ბედნიერი ვარ. ახლა ვფიქრობ,  პატარაობიდან რომ დამეწყო, ჩემგან რაღაც გამოვიდოდა. ამაში პირველ რიგში, აღნაგობა მიწყობს ხელს და  მონდომებაც დაემატებოდა. რამოდენიმეჯერ დედაჩემს ვუსაყვედურე, მუსიკა რომ მეზიზღებოდა და მაინც დამათრევდით, აქ რატომ არ მომიყვანეთ-მეთქი, მაგრამ სრულიად სამართლიანი და ადეკვატური პასუხი მივიღე, არც კი ვიცოდი, ჩვენთან ასეთი დარბაზი თუ იყო საერთოდო. მართალია, არც მე ვიცოდი და ალბათ არც ბევრმა თქვენთაგანმა. ახლა სისულელეა პროფესიონალ სპორტსმენობაზე ფიქრი, 21 წლის გავხდები საცაა, მაგრამ მოყვარული ვარ და ვიქნები, სანამ ცოცვა სიამოვნებას მომანიჭებს. შეჯიბრებაზე გამოსვლა შემიძლია. რა თქმა უნდა, ვერ მოვუგებ იმ გოგოებს, რომლებიც უკვე ამდენი ხანია დაცოცავენ, მაგრამ ისე, გამოცდილებისთვის და გასართობად კარგია, თუმცა ჯერ არ მაქვს სპეციალური ფეხსაცმელი, ე.წ. "სკალნები", რომლის გარეშეც შეჯიბრი სისულელეა. ჯერ კიდევ "ტაიგერებით" ვვარჯიშობ, რომელიც თავიდან სრულიად საკმარისი იყო, მაგრამ ახლა უკვე აღარ მაკმაყოფილებს და აშკარად მჭირდება სკალნები. ამისთვის დაახლოებით 150 ლარი მინდა და იმედი მაქვს, საშემოდგომოდ რამეს მოვახერხებ. 

ცოცვას რამოდენიმე პატარა მინუსიც აქვს, თუმცა მე ამას არაფრად ვაგდებ და ჩემს გარშემომყოფებს უფრო აწუხებთ:
          - ბებიაჩემის რეაქცია.  შარშან რომ გაიგო ცოცვაზე დავდიოდი, თავი გაიგიჟა, ეგ რა გოგოს საქმეაო. სულ არ მადარდებს, მაგრამ მეზარება პანიკების ატანა და ახლა არ იცის, რომ დავდივარ.
           - ქრონიკულად დალურჯებული მუხლები. აქაც ბებიაჩემია პრობლემა. ვერ ხვდება, რატომ ვგავარ ხოლმე წაქცეულს და ნაცემს. ვეუბნები, საწოლს მივარტყი, ამას მივარტყი, იმას მივარტყი-მეთქი, ბოლომდე არ სჯერა, მაგრამ ხომ იცის, რომ მართლა ნაცემი არ ვარ და ურჩევნია, დაიჯეროს. ისე, ზაფხულში ცოტა უხერხულია, კაბებს რომ ვიცვამ ხოლმე, მაგრამ ეგ არაფერი.
           - გადატყავებული ხელისგულები. მე არ მაწუხებს, მაგრამ ალბათ არაა სასიამოვნო, ნაზ გოგოს ხელს რომ ჩამოართმევ და მუშის ხელივით უხეში ხელისგული რომ შეგრჩება :დდ
         - არასერიოზული დამოკიდებულება. ეს მართლა მაღიზიანებს. როცა იგებენ, რომ ცოცვაზე დავდივარ, პირველი რეაქციაა: "შეეეეენ?". ხოო, მე, აბა ვინ? შემდეგ ჰგონიათ, რომ ეს ძალიან ადვილია. "უფ, მაგაზე აძრომას რა უნდა", "ეგ რა არის, ნამდვილ კლდეზე ცოცვაა საქმე", "სოფელში მეც დავცოცავდი ხეებზე" და ა.შ. ვინც ამას მეუბნება, ვეპატიჟები, მოვიდნენ დარბაზში და სცადონ, ვნახავ, როგორ გამოუვათ :) ბევრი "კუნთავიკი" მინახავს მოსული, ეგონათ, ახლა ამათ კლასს ვანახებთო, მაგრამ პირველი აცოცება ყველაზე მარტივ კედელზე, მაჯების დაჭიმვა, უკან ჩამოსასვლელი გზის ვერმონახვა, ჩამოხტომა და მაშინვე ყველას უკან მიაქვს სიტყვები. ასე რომ, მეგობრებო, ეს არაა ადვილი საქმე :))

ამდენის წერას არ ვაპირებდი, მაგრამ მოიტანა.
ბოლოს, ჩემი უსაყვარლესი თემატური ვიდეო 4 ამერიკელ სპორტსმენზე. მათ შორის არის საშა დიჯულიანი, ძალიან მაგარი გოგო, ამერიკის და მსოფლიო ჩემპიონი <3
კარგი ვიდეოა და ვფიქრობ, მოგეწონებათ.